Osobowość, jako centralny system regulacji i integracji spełnia swoje funkcje z różnym stopniem efektywności, w czym znaczny udział ma wpływ rozmaitych czynników zewnętrznych, bądź też nieprawidłowości rozwojowych (Reykowski, 1976). Wpływ tego rodzaju bodźców na kształtujący się system, może doprowadzić do utraty, lub zmniejszenia zdolności samoregulacyjnych i integracyjnych, co w rezultacie zatrzyma jego rozwój. Taki stan, będący względnie trwałym zahamowaniem rozwoju osobowości jako systemu określa się mianem zaburzenia osobowości (Jakubik, 1999). Charakteryzuje go przeważnie niski stopień dojrzałości struktur poznawczych, czego efektem są różnego rodzaju nieprawidłowości funkcjonowania. Ponieważ zaś zarówno struktura jak i funkcje systemu ściśle się ze sobą łączą, dlatego też zaburzenia osobowości dotyczą obu tych elementów (Jakubik, 1999).