Przebieg choroby
Początek jest zwykle przewlekły. Choroba najczęściej dotyczy kobiet, które próbowały kontrolować swoją wagę za pomocą różnych diet odchudzających, przed wystąpieniem objawów bulimii okresowo objadały się a potem stosowały rygorystyczną dietę. Może pojawić się również w związku z silnymi przeżyciami jak: zmiana szkoły lub pracy, ciąża lub śmierć kogoś bliskiego. Dużą część czasu i energii poświęcają na kupowanie i gromadzenie jedzenia. Osoba chora podczas napadu bulimii zjada olbrzymie ilości jedzenia, którego wartość kaloryczna może nawet kilkanaście razy przekroczyć zapotrzebowanie dobowe, tracąc poczucie kontroli nad tym co robi. Po ataku odczuwany jest rodzaj ulgi związany ze spadkiem napięcia. Epizody obżarstwa przeplatane są zachowaniami kompensującymi mającymi przeciwdziałać przybieraniu na wadze ( prowokowanie wymiotów, środki przeczyszczające i moczopędne, lewatywy, intensywny wysiłek fiz., zażywnie  narkotyków obniżających łaknienie). Osoby chore na bulimię często mają niedobory żywieniowe w tym witamin i soli mineralnych, różne zaburzenia metaboliczne oraz zaburzenia elektrolitowe, skłonność do zaparć oraz nadmierną wrażliwość żołądka, uszkodzenia gardła i przełyku. Chore zazwyczaj dobrze funkcjonują społecznie, ich wygląd nie zdradza choroby. Bulimia może pozostać niezauważona nawet przez długi czas.