Jak podaje Sulestrowska (2000), na skuteczność działań resocjalizacyjnych decydujący wpływ ma wiek, w jakim dziecko zostaje im poddane. Im wcześniej rozpoczęte zostaną odpowiednie procedury terapeutyczne, tym pomyślniejsze jest rokowanie; natomiast zespoły zaburzeń zachowania nieobjęte leczeniem mogą ulec utrwaleniu i doprowadzić do nieprawidłowego rozwoju osobowości.
Kategoria, jaką stanowią zaburzenia osobowości została ujęta w klasyfikacji DSM-IV w następujący sposób:
a.    jest to stały wzorzec zachowania jednostki, odbiegający w znacznym stopniu od zgodnych z oczekiwaniami panującymi w danym kręgu kulturowym. Wzorzec ten manifestuje się w co najmniej dwóch z poniższych obszarów:
o    poznawczym; sposobie postrzegania samego siebie, innych osób i wydarzeń;
o    afektywnym; zasięgu, intensywności, stabilności i odpowiedniości reagowania emocjonalnego;
o    funkcjonowaniu interpersonalnym;
o    kontroli impulsów;
b.    wzorzec tych zachowań jest sztywny i obserwowalny w szerokim zakresie w życiu osobistym i społecznym;
c.    prowadzi do poczucia cierpienia, lub osłabienia funkcjonowania w sferze interpersonalnej, zawodowej, oraz innych;
d.    wzorzec jest stały, długotrwały, o początku we wczesnym dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym;
e.    wzorzec zachowania nie stanowi manifestacji, ani też skutków innego zaburzenia psychicznego;
f.    wzorzec zachowania nie jest spowodowany bezpośrednim efektem działania środka psychoaktywnego (narkotyków, leków), ani też ogólnym stanem zdrowia (uraz głowy).