Psychologia Człowieka, psychologia rodziny, związków, rozwojowa, zaburzony obraz siebie, lęk przed porzuceniem, samouszkodzenia, samookaleczania

Złożona natura tego zjawiska prowadzi do różnic w sposobach jego ujmowania, które występują wśród badaczy i autorów publikacji na ten temat. Do najbardziej rozpowszechnionych określeń należą:
a) zaburzenia zachowania (Sulestrowska, 2000; Urban, 2000), odnoszące się do takich zespołów zachowań, które, nie mając podłoża psychotycznego, odbiegają od oczekiwanych i zgodnych z ogólnie obowiązującymi normami zachowań społecznych;
b) niedostosowanie społeczne (Pospiszyl, Żabczyńska, 1978), odnoszące się do wszelkich form wadliwego stosunku do innych ludzi, który jest rezultatem różnego rodzaju zaburzeń emocjonalnych oraz defektów w tym zakresie;
c) psychopatia (Kępiński, 1977; Pospiszyl, 1992), odnosząca się do osobowości charakteryzującej się niezmiennością, deficytem lęku i brakiem umiejętności nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi na podstawie głębszych związków emocjonalnych.
W powyższych określeniach akcentuje się rozmaite cechy wchodzące w skład opisywanego zjawiska. Wszystkie natomiast podkreślają fakt występującego na jego tle zaburzenia w rozumieniu sytuacji społecznej i postępowaniu zgodnym z jej wymaganiami i oczekiwaniami społecznymi (Pospiszyl, 1992; Sulestrowska, 2000; Urban, 2000).