Psychologia Człowieka, psychologia rodziny, związków, rozwojowa, zaburzony obraz siebie, lęk przed porzuceniem, samouszkodzenia, samookaleczania

Podział chorób psychicznych był i jest nadal niejednolity. Definicje chorób psychicznych także różnią się znacznie. Niektóre pojęcia stosowane dotąd, jak np. psychoza i nerwica, są obecnie w znacznym stopniu kwestionowane. Dlatego często mówi się ogólnie o zaburzeniach psychicznych.

Leki psychotropowe można podzielić na:

neuroleptyki – trankwilizatory duże,

leki przeciwdepresyjne,

leki uspokajające – trankwilizujące, trankwilizatory duże i ataraktyki,

leki stymulujące czynności psychiczne – leki tonizujące psychikę, środki pobudzające,

leki psychozomimetyczne – środki psychodysleptyczne, iluzjogeny, halucynogeny.



Neuroleptyki

Są lekami, które przede wszystkim u chorych na schizofrenię wywołują poprawę stanu psychicznego, zmniejszając nasilenie objawów psychotycznych.

Oprócz działania neuroleptycznego leki te wywierają w węższym zakresie działanie uspokajające i zmniejszające zaburzenia wegetatywne. Ze względu na budowę chemiczną i właściwości farmakologiczne rozróżnia się: neuroleptyki trójpierścieniowe – fenotiazyny i analogi fenotiazyny, butyrofenony i difenylopiperydyny oraz tzw. neuroleptyki atypowe.

Fenotiazyna i jej analogi

Podstawowy szkielet fenotiazynowy nie jest bezwzględnie konieczny do działania neuroleptycznego. Aktywność wykazują również inne płaskie systemy trójpierścieniowe, jak np. tioksanten.

Chloropromazyna, pierwszy wprowadzony do lecznictwa neuroleptyk utraciła w znacznym stopniu pierwotne znaczenie. Ze względu na blokadę różnych receptorów neuroprzekaźników ma ona bardzo szeroki zakres działania. Spośród fenotiazyn typu pekaryny w lecznictwie jest jeszcze stosowana tiorydazyna. Perfenazyna i inne pochodne fenotiazynowe z piperazyną jako podstawową substancją czynną wykazują większą aktywność neuroleptyczną niż chloropromazyna.