Psychologia Człowieka, psychologia rodziny, związków, rozwojowa, zaburzony obraz siebie, lęk przed porzuceniem, samouszkodzenia, samookaleczania

Pierwszy rodzaj wsparcia emocjonalnego polega na emocjonalnej obecności jednego partnera dla drugiego. Taki rodzaj wsparcia wyraża się poprzez wysłuchanie, przytulenie, uścisk, poklepanie po plecach (wsparcie emocjonalne fizyczne) lub przez wyrażenie słowne swoich uczuć, zaangażowania, akceptacji wobec partnera i tego co się mu w życiu dzieje „kocham cię, wszystko będzie dobrze, jestem z Ciebie dumny, wiem, że sobie poradzisz”.
Wsparcie informacyjne polega na dostarczaniu danych i informacji, które mogą pomóc drugiej osobie. Jest to działanie zbliżone do doradzania, przy czym, aby doradzanie mogło być wsparciem musi być chciane i dopasowane do osoby partnera. (stwierdzenie „Bo ty zawsze się poddajesz, zamiast próbować – przygotowałem ci listę ogłoszeń o pracę i wyślij w końcu te CV” – nie jest wspieraniem lecz atakowaniem partnera).
Wsparcie instrumentalne to dostarczenie narzędzi, których druga osoba potrzebuje, lub odbarczenie jej od obowiązków (np. zrobienie zakupów, zajęcie się dziećmi, wspólne obmyślanie rozwiązania problemu a nawet przekazanie pieniędzy).
Każdy człowiek, w zależności od zakresu problemu z jakim się styka oraz od własnej struktury osobowości oczekuje od bliskich nieco innego rodzaju wsparcia. Mężczyźni z reguły częściej oczekują (jak również oferują) wsparcia informacyjnego i instrumentalnego, kobiety przodują we wsparciu emocjonalnym. Obie płcie potrzebują wszystkich rodzajów wsparcia, ale natężenie poszczególnych jego rodzajów jest już kwestią indywidualną. Problemy z udzielaniem wsparcia w związku wiążą się najczęściej z tym, że partnerzy nie rozumieją nawzajem swoich potrzeb w zakresie wsparcia od partnera. Mówiąc obrazowo – wracająca z pracy kobieta, którą rozzłościł szef, może oczekiwać wsparcia emocjonalnego (że mąż da jej się wygadać, po czym przytuli i zapewni o tym, że wszystko się ułoży). Tymczasem partner udziela wsparcia informacyjnego, starając się doradzić, jak rozwiązać problem z szefem. Efektem takiego nieporozumienia jest frustracja obu partnerów, mężczyzna nie rozumie bowiem dlaczego żonie się nie poprawia humor mimo iż on próbuje jej pomóc, a żona jest zdenerwowana jeszcze bardziej, że mąż „się mądrzy” zamiast przytulić.
Takie niedookreślenie własnych potrzeb w zakresie wsparcia prowadzi do konfliktów i spadku zadowolenia z bycia razem. A przecież partner nie jest wróżką, aby wiedzieć czego druga osoba potrzebuje i nie czyta w Twoich myślach! Aby partnerzy mogli się nawzajem efektywnie wspierać, muszą się komunikować. W ten sposób mają szansę nauczyć się siebie nawzajem. Dlatego, na drugi raz, kiedy będziesz oczekiwać od partnera przytulenia, powiedz mu o tym, a kiedy będziesz chciał by partnerka pomogła Ci w rozwiązaniu trudności, to również powiedz jej o tym wprost.